στους μπετονένιους δρόμους
δίπλα στις εύπλαστες σιωπές
στο πανδοχείο μιας αρτηρίας
σε είδα
ρουφούσες
παιδικά όνειρα
σε περιγελούσαν
τα συντηρούσες ταριχευμένα
δεν σου άρεσαν ποτέ τα ρέοντα υγρά
ξηρά τροφή, έλεγες
δεν πονάει το στομάχι
δεν χρειάζεσαι ανθρώπους από κινίνο
ξεθωριασμένα πεζοδρόμια η κραυγή σου
διάφανοι σηματοδότες οι λέξεις σου
ήσουν ο τρελός της πλατείας
μιας μέσης αρτηρίας ουραγός
έτσι σε βρήκαμε
νεκρό
ορθάνοιχτα τα μάτια
κανείς δεν ήθελε να τα κλείσει
ευελπιστούσε στα παιδικά σου όνειρα
δεν ήξεραν πως είχαν πια μουχλιάσει.

ανέκδοτο

δεν μπορώ να πω με βεβαιότητα αν υπάρχω ανάμεσα στον κόσμο ή αν είμαι δημιούργημα της φαντασίας μου, είπε.

ανέκδοτο

προσοχή, κίνδυνος

οι λέξεις έχουν φτερά
τα μάτια θέα
κολυμπάς
δεν κινδυνεύεις στον αέρα των λέξεων.

ανέκδοτο

απώλειες
ανθρώπων
κτιρίων
σκύλων
μιας κούνιας στον κήπο
μιας φωτογραφίας κάπου
ενός γέλιου κι ενός χαμόγελου
μαζί αυτά,
μόνο τα δικά μου έμειναν
να σιγοψιθυρίζουν ελεγείες.

ανέκδοτο

είσαι εσύ?ρώτησε
τί εννοείτε? ρώτησε κρατώντας τις αποστάσεις.
τίποτε, αν δεν καταλαβαίνετε δεν έχει σημασία, είπε.

-όταν ο ενικός μεταβάλλεται σε πληθυντικό, γιατί πάντα ήταν-

ανέκδοτο

όλο γελούσες
ευωχία των δύο
κι έλεγες κι έλεγες
μετά κατάλαβα πως μονίμως γελάς
και λες και λες και λες

για τον κανένα.

ανέκδοτο

στη χώρα της βροχής

ανάμεσα σε γαβγίσματα σκύλων

πάνω σε στυπόχαρτα

δίπλα σε μεθυσμένα τραγούδια

οι ομπρέλες περιττεύουν.

ανέκδοτο

όλα έχουν μια ιστορία
όλα αφηγούνται κάτι
όλα υπολείπονται, και των κατακρεουργημένων
όλα έχουν φωνές
το θέμα είναι να διαλέξεις ηχόχρωμα
και ένταση
τότε αρχίζει το παιχνίδι
τότε το κέλυφος σπάει
ρέουν υγρά
νοιώθεις ανήμπορος
διπλός και μόνος
δε σταματάς
είναι η υφή σου που θα μιλήσει
η πραγματικότητα που έχτισες όλα αυτά τα χρόνια
καταρέουν τοίχοι, μορφές, αισθήματα
μένουν πίνακες, εικόνες
εσύ κι εγώ
αυτός, αυτή, οι άλλοι
σύνθεση
μέρος του πίνακα κι εμείς
να ξεγελάμε το μάταιο
ν’ αγγελοποιούμαστε στο αύριο
σαν έρωτας
σαν θάνατος.

ανέκδοτο

στις εικοσιπέντε του μάρτη, περίπου

ο μοναχικός μπακαλιάρος

έρχεται πάντα με ντιλίβερυ

τον μασάς

είναι άχρηστος

της μάνας σου ήταν θεϊκός

τρεις σουρωτές το απόγευμα

δεν χωνευόταν

δυο ώρες έτρωγες

δέκα χώνευες

ήταν και τα πιτάκια

όσο μείγμα περίσσευε γινόταν πιτάκια

και η σκορδαλιά

χωρίς καρύδια και αηδίες

κάτι τέτοια σε συνέδεαν μαζί της.

ανέκδοτο

στη μεγάλη αναμονή
στο φρέσκο μιας φρέζιας
στη σαγήνη της περιγραφής
και της γραφής
στα κατάματα κοιτάγματα
στους πραγματικούς οικοδεσπότες των συναισθημάτων μας
στις άσχημες φωτογραφίες μας

σ’ αυτούς που μας αγάπησαν γυμνούς.

έτσι τέλειωνε ένα βλέμμα πάνω σας
κανείς δεν το διάβασε
ίσως γιατί ξέχασα να το γράψω.

ανέκδοτο

τί κρίμα να μην είσαι ποίημα
χθες θα σε γιόρταζα με όσα κεράκια και σοκολατίτσες ήθελες
τί κρίμα.

ανέκδοτο

συνήθως γράφω για όσα δεν αγαπώ
θυμηθείτε το
αν και πόσο να σας νοιάζει?
συνήθως γράφω για όσα σας νοιάζουν
μήπως και μ’ αγαπήσετε
τ’ άλλα τα κρατώ σ’ ένα συρτάρι παπουτσιών
αυτό, το κουβαλάω σε κάθε μετακόμιση
φοβάμαι πως θα χαθεί
και θα χαθούν κι όλα όσα χαμένα θεώρησα.

ανέκδοτο

ώσπου ήρθε η διαταγή
«κάψτε τα όλα»
κανείς δεν κουνήθηκε
μόνο εγώ έψαξα τα σπίρτα
για να μη δώσω στόχο, δηλαδή
για να φανώ γενναία στα μάτια σου
για να με δεις
γιατί εγώ σ’ έβλεπα και πριν τα σπίρτα
είχα αναπτήρα, βλέπεις.

-η συνέλευση διαλύθηκε ήσυχα και αθορύβως, είπε το δελτίο καιρού-

ανέκδοτο

θάθελα να γράψω κάτι φανταχτερό

να πείτε όλοι 
"είναι υπέροχο!"

θάθελα νάναι το πιο σπουδαίο

να λαμπυρίζει

δεν τόχω

είμαι σκοτεινή

δεν θα αρέσει

αυτό το μαύρο το πιστό στην πραγματικότητά μου

αυτό το μαύρο της αφήγησής μου

είναι μια νύχτα κι ένα απομεσήμερο

σας καλεί να μετάσχετε στο αύριο

ω συνδαιτημόνες μου,

είστε τόσο σημερινοί

και ο ισημερινός μακριά σας

όσο εγώ.

ανέκδοτο

και τα κούλουμα θέλουν το παραμύθι τους

μια φορά κι έναν καιρό

ήταν μια καθαρή Δευτέρα

όλο βρωμούσε τα γόνατά της

όλο την καθάριζα

«κοίτα να δεις, μια καθαρή Δευτέρα ούτε μισή Κυριακή δεν αξίζει»,

της είπα.

υπογραφή

η Κυριακούλα του απέναντι.

ανέκδοτο

η γη ακολουθεί πορεία για το μισό
μη γίνεις φάντασμα των ειδικών
πολύ παρακαλώ
η διπλή σκιά τους θα συνεπάρει και σένα
μην εγκαταλείψεις την καρδιά σου
είναι ξηρασία
μην ακούς τα μπράβο
μυρίζουν
οι κουρελιασμένες σου σάρκες
κινούνται χωρίς περιθώριο

στο πέταγμά σου πάντα κάποιοι ιθαγενείς θα προτάσσουν καθρεφτάκια

πολύ μετά, εσύ μελαγχολείς

ένα δάκρυ όλο κι όλο

η μέρα η καλή θα το καταλάβει.

κι εσύ ποιητή μου που μεγάλωσες

που γέρασες

αρνήσου το ρόλο

που σου επιφυλλάσσουν τα μπουλούκια των ενδεδυμένων ποιητών.

μην κουρελιάζεις τη ζωή στο τέλος.

ανέκδοτο

αυτή η άνοιξη δολοφονεί πουλιά

ζωντανεύει φωνές του πενήντα

μασάει ελπίδες, όχι φρούδες

δε λέει, είναι χιλιοφορεμένο

ελπίδες οστέινες

τα κόκκαλα τα φτύνει και με μερικά πνίγεται

αυτή η άνοιξη δεν είναι καν νουβέλα

για ποίημα δεν το συζητάμε.

ανέκδοτο

είναι στιγμές που κάποιος λείπει

στιγμές αυτομόλησης

ευτυχώς που καταλήγουν διακωμώδησης

-θέμα ζωδίου, λέει ο ψυχίατρος, αν δεχθούμε πως είναι ψυχίατρος και μεις ασθενείς-

ανέκδοτο

τ’ οπλοστάσιο της νύχτας, εκεί που ο θάνατος φλερτάρει
εκεί που τα τσακισμένα εγώ
ταίζονται απ’ τα εσύ μιας αμαρτίας
βρίθει πλεονασμού ιαχών
σσσς, σιωπή
μη μιλάς
λίγα να λες
αλλά νάχουν χώσιμο μέχρι το κόκκαλο
να χύνονται
να γλυκαίνουν τη δούλεψη του μυαλού μου
να γκρεμίζουν τα πριν
τα όπως και τα διότι
σσσς, σιωπή
λίγα να λές
αλλά να τα σωριάζω μέσα μου.

ανέκδοτο

η βροχή του μάρτη
άψογη κλειδαριά ξηρασίας
σκοτάδι
σκιά
τόσοι δρόμοι να μουγκρίζουν νερό
να πορεύονται παράδρομοι 
σ’ ακούω
θα λυώσουμε ανάμεσα στις πληγές των πνιγμών μας.
θάρθει ένας λεβάντες
κι ένα φιόρε δικό του
θα υποταχθούμε στο ιόνιο πέρασμά του
θάναι σαν να χάνουμε το του αιγαίου
το ξηρό και άνυδρο
αλλά διάπλατο στις πύλες του ανέμου.
λήθαργος αγαπημένε μου, λήθαργος για το μήπως.

ανέκδοτο

αυτή την άνοιξη ειδικά
θα βυθιστούν οι φτελιές σε άνυδρα ανθοδοχεία
το χορτάρι θα φυτρώσει σαπισμένο
η φουσκονεριά της μνήμης θα σαρώσει τα πάντα
η γη θα ραπιστεί με αστέρια
κατολισθήσεις και υγρασία τύφλωσης
οι καρδιές θα λιμνάσουν με νεκρά οράματα
θα χαθούν οι εραστές
μοναχικοί έρωτες θα τριγυρνάνε χωρίς εξουσία
κουρελιασμένα παιδιά θα αιτούνται μητρότητα και πατρότητα
λίγα λεπτά πριν τα μεσάνυχτα ένας κούκος θα σφυρίξει τη λήξη της υστερίας.

ανέκδοτο

τα βιβλία απλωμένα

προηγείται το α του βήτα

ξεχωριστά ο καμύ απ’ τον σφυρίδη

αλλού τα λεξικά

όλο αυτό το χάος

η τακτοποίηση

τα βιβλία απλωμένα

μπουγάδα όλης μου της ζωής.

ανέκδοτο

ήταν όμορφα απόψε, είπε αυτός
ναι, είπε αυτή
όμορφο το φαγητό, είπε αυτός
«όμορφη κουβέντα», σκέφτηκε αυτή
«όμορφο το στήθος της», σκέφτηκε αυτός.

ανέκδοτο