όλοι το νομίζουν κομπολόι

ένα περιδέραιο είναι

με τα κεχριμπάρια του

αλλά περιδέραιο

μια φορά το φόρεσα

κι ύστερα το στόλισα στο σπίτι

το ψηλαφώ κάτι νύχτες,

απαλή αίσθηση κομπολογιού

που ποτέ δεν έμαθα να το κινώ όπως του αξίζει

κι όταν ξημερώνει πάντα αγανακτώ

γιατί δεν βρέθηκε το κατάλληλο φόρεμα να το ξαναφορέσω

κι ύστερα σκέφτομαι πως θάταν υπέροχα νοσηρό να το φόραγα γυμνή.

κάθε τόσο ψηλαφώντας το στο ίδιο συμπέρασμα καταλήγω

υποκρινόμενη πως δεν θυμάμαι ότι το πουλούσαν για κομπολόι

κι εγώ για περιδέραιο το ήθελα.

κι είναι το κομπολόι που θ’ αποφασίσει την στάση μου.

ανέκδοτο

είναι ένα ζευγάρι ηλικιωμένο

κάτω στην πλατεία

χρήστες μάλλον του κάτι

χεράκι χεράκι περπατάνε

και κοιτιούνται

πότε με απόγνωση

πότε λυωμένοι σαν ληγμένη πανακότα

-πώς μούρθε αυτό τώρα, υπογλυκαιμία-

χεράκι χεράκι όμως

όχι με την πανακότα

με την υπογλυκαιμία μιας άλλης ζωής

που μόνο αυτοί βλέπουν

σε ανεξάντλητες πηγές σκότους.

ανέκδοτο

άθλιο θέαμα

το θέαμα της λαγνείας

εθίζονται οι παρατηρητές

συμμετέχουν οι δημιουργοί

κι ένας φτωχός, παράταιρος κι απηυδισμένος

δεν συμμετέχει

κι όλοι απορούν

εξανίστανται

κι όλοι αναρωτιούνται

μέχρι που αποκαλύπτεται

η άρνηση των πάντων στην συμμετοχή του.

άθλιο θέαμα το θέαμα της λαγνείας.

ανέκδοτο

η τάξις των ποιητών

τους βλέπω να στοιχίζονται και νάναι ευπρεπείς και νάναι με την τσάκιση στο σωστό σημείο και νάναι με τις λέξεις σαπουνισμένες και γυαλισμένες, ακόμη και λέξεις σαν «μπόχα» αστράφτουν. καθαρογραμμένες οι σημειώσεις τους ακόμη και σε παραγράφους γεμάτες σεξ και σπέρμα, τα γυμνά τους σεμνά κι όταν ξεφεύγουν ποτέ δεν θα γίνουν πρόστυχα να μας ανατριχιάσουν.
στον δίπλα δρόμο είναι οι άλλοι, οι ρέμπελοι, λίγο συγγενείς με τον μπουκόφσκυ λίγο με τον κέρουακ και μερικοί ξώγαμα χωρίς πατρίδα και γονείς.γαμιούνται ασύστολα με όποια οξεία βρεθεί μπροστά τους, λαδώνουν τα χέρια για να νιώσουν την σημασία των λέξεων, φτύνουν τις περισπωμένες, δεν τους αφορούν.είναι τα κακά παιδιά του σχολείου που ποτέ δεν έγιναν σημαιοφόροι.αλλά ποτέ δεν έγιναν και του συρμού, μιμητές του ακαταλόγιστου και του προφανούς.έγιναν ποιητές.

ανέκδοτο

να θυμηθούμε να γίνουμε πουλιά όταν τελειώσουν οι σφεντόνες.

ανέκδοτο

όταν δεν σου φτάνει η ζωή η μια που σου αναλογεί τότε ζωγραφίζεις, γράφεις, τραγουδάς, 
θεατρίζεις και οι άλλοι σε κοιτούν με απορία.δεν είναι πλεονέκτες.

ανέκδοτο

ώσπου έδωσε τον χρόνο του, ό,τι πιο πολύτιμο είχε.

ανέκδοτο

φλύαρα φεγγάρια

σβήστε τα φεγγάρια όταν δεν έχουν μυστικά
έτσι είπε
κι εμείς κυλήσαμε μέχρι το ψέμα 
τρομαγμένοι
και μ’ έναν ήλιο για προσκέφαλο
σβήστε τα φεγγάρια
φιληθείτε
ούρλιαζε το χθες
κι εμείς φοβόμασταν χωρίς ταξιδιωτικές οδηγίες
σβήστε τα φεγγάρια
ένα φανάρι αρκεί
φώναζε
κι εμείς στραμπουλήξαμε τα βήματα
έτσι, να μας πείσουν πως είναι φεγγαρόφωτα.
σβήστε τα φεγγάρια
λίγος ήλιος αρκεί, συνέχισε.

ανέκδοτο

Είναι κάτι μοναχικά όνειρα που ποτέ με κανέναν δεν θ’ ανταμώσουν.είναι κάτι μοναχικά όνειρα που ψαχουλεύουν κορμιά ν’ αναγνωρίσουν.είναι κάτι μοναχικά όνειρα που βρίζουν όσες πραγματικότητες ονειρεύεσαι.είναι κάτι μοναχικά όνειρα που αναστενάζουν στα ερωτικά σοκάκια τραγουδιών.είναι κάτι μοναχικά όνειρα που τρεμοπαίζουν αλήθειες στα ψέμματα της ηδονής.είναι κάτι μοναχικά όνειρα που ποτέ δεν θ’ ανταμώσουν την αλήθεια σου.

ανέκδοτο

κάποτε βρέθηκε σε μια παρέα
οικεία εν ολίγοις
χαμόγελα, χαιρετούρες
αγκαλιές ως είθισται
βλέμματα εξεταστικά, ως δεν είθισται
συζητήσεις
συμφωνίες, διαφωνίες
βλέμματα ανύπαρκτα, ως είθισται
περιρρέουσα ατμόσφαιρα όχι φιλική
κάποτε βρέθηκε σε μια παρέα
και τα μάτια των ανθρώπων ήταν κοφτερά
όταν δεν ξαναβρέθηκε στην παρέα
κατάλαβε πως τα μαχαίρια είναι για να κόβουμε λαχανικά.