31.1.13

o αποχαιρετισμός
φλύαρος
να μνημονεύσω
τη θάλασσα
τόσες ώρες μου πήρε να την καθαρίσω

-ο καθαρισμός έλαβε χώρα στο μυαλό μου
η μόλυνσή της ήταν άλλο θέμα-

ν’ αγγίξω και τα πλήκτρα της ανομίας
να κρατήσω στη μνήμη την μέθοδο της ευτυχίας
ν’ αφήσω τις λέξεις μέσα στη μελωδία μιας βελόνας

-διατηρώ αμφιβολίες για τις εναλλακτικές θεραπείες
δεν αρνούμαι πως τις θεωρώ θωπείες-


ανέκδοτο

27.1.13

η ανάσα σου
η ανάσα μου
και οι ανάσες
και το άχαρο της προσδοκίας μιας επανάστασης
που δε λέει νάρθει
και το ωοειδές της σκέψης σου
και το δύσπιστο μιας ερωτικής συνεύρεσης
και οι ραβδώσεις του εκστακτικού
και ο ειδυλιακός κορμός του κορμιού σου
κι όλα αυτά
συν την επαμφοτερίζουσα ασχήμια σου
αυτήν, που ονομάζω γοητεία
συν την αρρρώστια μου
για να σε ονομάζω
τα πρόσθεσες;
τ’ αφαίρεσες;
όσες πράξεις και να γίνουν
η ψευδαίσθηση της συνέχειας του ορίζοντος
είναι η πιο σημαντική
διαθέτει τις ραβδώσεις του μέλλοντος
και το ειδυλλιακό του παρόντος.


ανέκδοτο

είναι κάτι δυσκολίες
καταφύγια
φιγούρες
ανιαρές
ζαρωμένες
σαν το χάραμα μιας ξεπετσιασμένης ευκολίας
σ’ αυτές τις μάχες είναι η κάπα σου να μη χαθεί
γιατί θ’ αναγκαστείς να μιλάς γι’ αγιάζι 
σαν φτηνός διεκπεραιωτής ολισθηρών πεζοδρομίων.

ανέκδοτο

13.1.13

πριν δέκα χρόνια
όχι στο περίπου
πριν δέκα χρόνια ακριβώς
αποφάσισα να γίνω σαν εσάς
μια αραχνούλα στα γύρω σας
και μια πεταλούδα στα ίσως σας
δύσκολο το εγχείρημα
αλλά μια βουτιά ήταν
πλαφφφφ
και νάμαι
από τότε επικοινωνούμε
όταν μεταμορφώνομαι
φωνάζω
αφέθηκααα
κι εσείς το πιστεύετε
ανόητοι μικροί κορμοράνοι.


ανέκδοτο


12.1.13

η ταφή/σήμερα ξεκίνησε η ταφή της ορμόνης
την ντύσαμε στα κόκκινα
την πασπαλίσαμε με όση άχνη απέμεινε απ’ τον τελευταίο κουραμπιέ
διαλέξαμε φέρετρο από παπαρούνες
αφήσαμε νερό στα πόδια της για να πατινάρει
και την λυώσαμε βαθιά στο βυθό της θάλασσας.

τί νόημα είχε να την ταριχεύσουμε
όταν εσύ δεν είσαι εδώ?


πρόσθεται πληροφορίαι δια το συμβάν του έρωτος
-η τεστοστερόνη μειώνεται στους άντρες
αυξάνεται στις γυναίκες
η κορτιζόνη και στους δυο αυξάνεται-
σημ.: διάρκεια διαταραχής ένα έως δύο χρόνια. ούτως απεφάνθησαν επιστήμονες.


ανέκδοτο

11.1.13

νάμουν moma
γυμνή
να μην έχω να διορθώνω τιραντάκια
και ύφος
και να μ’ άφηνε ο βαν γκογκ μέσα στο πινέλο του
και να χανόμουν
να μην είχα κατάλογο
ούτε σήμανση του χώρου
να χανόμουν
κι εκείνο το μπλε το άτιμο της στάρυ νάιτ
εκείνο, ξέρεις,
να βούλιαζε μικρές πατημασιές στο έντερο
ναι, στο έντερο
να το χώνευα
σαν δροσοσταλίδα στην ξηρασία
σαν κοράκι, ναι,
κι ο χίτσκοκ μαζί
και η μαρία η κάλας
και λίγη αστόρια
νάναι με τα τσαρούχια
ναι, να νιώσω όλη το εμιγκρέ του έρωτα
και της χώρας και του δικού σου
και να χαθώ
και τα δάκρυα νάναι σταγόνες σ’ ένα αστέρι του βαν γκογκ
ω, πόση μανία για το θέατρο μιας στιγμής!


ανέκδοτο

6.1.13

το δυαδικό σύστημα του γιώργου

οι άστεγοι κουβαλάνε τα κουτιά τους
τάχουν γεμίσει λίγη αξιοπρέπεια, λίγο μπλε κι ένα ξεραμένο χαμόγελο για να μην φοβίζουν
περιμένουν να γεννηθούν 
έπαψε νάχει σημασία αν το σπίτι είναι χαρτονένιο ή τουβλένιο
ένα νερένιο θ’ απαντήσει στα διλήμματα

ευχή/να γεννηθώ με φυσιολογικό τοκετό
η πρόκληση χάθηκε στην πρόσκληση.


ανέκδοτο

4.1.13

κι ήταν έρωτας και τότε
με μελαψούς άντρες στο διπλανό στρατόπεδο
σαν λαγός στο λαγούμι έπαιζα
και τότε
και γκρίνιαζε η γιαγιά
για την μορφή της επικοινωνίας
γκρίνιαζε
κι εγώ ήξερα πως πάντα θάμουν ερωτευμένη
και με το χακί και με το ροζ
και μ’ όλα τα χρώματα του τόξου
κι ας μην ήξερα πως ήταν ουράνιο.


ανέκδοτο

3.1.13

ώσπου ξύπνησε ο ύπνος και σ’ έχασα...

να κρατήσω λίγη απ’ την ανάσα μου 
είναι ρηχά ακόμη
σε φοβάμαι στα βαθιά, θα με πνίξεις
σσσσσ, ψέμματα λέω
δεν φοβάμαι
έχω τις οδηγίες σου στο στόμα μου
έχω κι ένα φτερό σπασμένο για να θυμάμαι
και σιγά που με νοιάζει δηλαδή
θα λιώσουμε στο βυθό ανάμεσα στις τσιρίδες μας
θα εκραγούμε σαν οργασμός
θάμαστε ευτυχισμένοι σαν προπατορικό αμάρτημα
θα βάζουμε φωτιά στο νερό
και θα γελάμε στο ηχείο του τελευταίου όστρακου
όλα τα φύκια θα λιώσουν μέσα μας

θα γίνουμε ψάρια τηγανισμένα στον έρωτα

κανείς δεν θα μας βλέπει
μόνο θα μυρίζουν την τηγανίλα μας
κανείς δεν θα ξέρει από τί τσουρουφλιστήκαμε

ας κρατήσω λίγη απ’ την ανάσα μου.



ανέκδοτο

όταν λέμε χθες/29 του μήνα εγράφη κι εννοεί 28 δεκέμβρη

χθες ένας παρ’ ολίγον καρκίνος εξετάσθη
επαναληπτικώς
τον προλάβαμε πριν έξι χρόνια στην είσοδο
δεν χτύπησε κουδούνι
αλλά ακούστηκαν τα βαριά του βήματα
πόσο δυστυχής θα νιώθει
μέσα στην ανασφάλεια της μη γέννησης!


ανέκδοτο

2.1.13

είναι η κότα μου/
όσο θα μπαίνει ο νέος χρόνος εγώ θα φεύγω μωρό μου

συνειδητά θα φεύγω
να μην σ’ ανταμώσω και τρομάξεις 
γιατί τρομάζεις μωρό μου 
φοβάσαι και το ξέρουμε
είναι η κατήχηση της ιερότητας του πρέπει κι εγώ την σιχαίνομαι
είναι κι ο ταπεινός χαρακτήρας που θέλεις κι επίσης σιχαίνομαι
είναι και που σε γουστάρω σ’ αυτό το τίποτε
είναι και που είσαι τόσο ανυποψίαστος στο θέλω μου
είναι και που νομίζεις πως άλλα εννοώ κι εγώ άλλα λέω
είναι και που τα λάμδα είναι πολλλλλλλλά εδώ πέρα κι εγώ είμαι χωρίς λάμδα
είμαι νικη και ανδρονίκη και το νι φωνάζει είτε έτσι είτε αλλιώς
είναι και που έτσι που τα λέω
άντε να καταλάβεις ποιον εννοώ
είναι και που είμαι εγώ
απρόβλεπτη και δυναμίτις, έτσι είπαν οι διάφοροι 
τώρα άντε να δέσουμε
εσένα, εμένα, τον δυναμίτη, τον περιρρέοντα χώρο και την κάβλα που έχω.
είναι κάτι άντρες με πόδια παρένθεση
σαν να σε καλούν να την γεμίσεις
ο κούρκουλος φταίει γι’ αυτό
γέμισε τις οθόνες χρωματιστές παρενθέσεις
σε ασπρόμαυρους καιρούς.


ανέκδοτο