30.9.12

χρειάζονται ερεθίσματα οι λέξεις
αν δεν υπήρχε αυτή η ανάγκη
ίσως και να μην χρειαζόντουσαν οι άλλοι, είπε.


ανέκδοτο

29.9.12

γεια μας

στην υγειά της ύπαρξής μας θα πιούμε
θα δοξαστούμε
ίσως και να μεταλάβουμε
θα σταυροκοπηθούμε
δεν είναι και λίγο
σωθήκαμε απ' την ηδονή και τον πόνο.


ανέκδοτο

28.9.12

μερικές μέρες πονούσε
κάποιες άλλες ψυχορραγούσε
ήταν όμως κι εκείνες οι μέρες
οι υπερβατικές μέρες
μούδιαζε
είναι η υγρασία, έλεγε
ποιος εξ άλλου να υποψιαστεί την απουσία;


ανέκδοτο

27.9.12


μετάνιωσα για τις περσίδες στα παράθυρα
τόσος ήλιος κι εγώ τον αρνούμαι λόγω καλαισθησίας.

ανέκδοτο



όλο και μεγαλώνει η απόσταση, είπε.
ήταν πάντα μεγάλη, είπα.
πόσο ακόμη μπορεί να μεγαλώσει; ρώτησε.
δεν έχει άλλο, είπα.
είσαι απόλυτη, μού καταμαρτύρησε.
μπα, είμαι ρεαλίστρια, αντέτεινα.
χαχααα, γέλασε.
ήταν το τελευταίο γέλιο εκείνης της μέρας,  μετά βουβαθήκαμε.

ανέκδοτο


26.9.12

άλλοι γονατίζουν λόγω πίστης
άλλοι είναι δούλοι
κάποιοι για σεξ
μερικοί είναι παράλυτοι
είναι και κάποιοι που απλά δεν αγαπάνε τα γόνατά τους
καθρεφτίζονται στον μωρουδιακό καθρέφτη της τραπεζαρίας
και απλά βογγάνε στην έ(σ)ω ανάγκη
ελλείψει του (ξ).


ανέκδοτο


25.9.12

μας φτύνει ο σαίξπηρ, mon dieu!

θα με μισήσεις επιτέλους;
για όλα φταίει η ταχύτητα του μυαλού μου
εκείνο το βαθύ μπλε μού κάθησε στο λαιμό
γλυστράνε οι λέξεις και μόνο κάτι συλλαβές πιάνω στον αέρα
κι αυτές μολυσμένες
όλα ένα «γύρω γύρω όλοι και στη μέση το χάος»
εκτός αλληλουχίας
ταλαντεύεται για να μας τη σπάει
και μη μου πεις όντας φιλαλήθης
α, δεν παίζει
φράσεις αποσπασματικές φτιάχνεις
μήπως και πειστείς περί φιλαληθείας
θαμπώνεσαι απ’ το λίγο
σαν μικρή κλωστή ανάσας προς επιβίωση
μόνο να ζει κανείς ή να μη ζει το ερώτημα
αλλιώς δε θα λέγαμε επιβίωση
θα λέγαμε επιζεί.


ανέκδοτο


εξωγήινα πτηνά

θέλω να γράψω για σένα μωρό μου
πρόστυχα σαν τις πόρνες λέξεις που πάντα αγαπούσα
και είναι τόσο ιερά τα γεγονότα
σαν άλματα από τίγρη
σαν τέρατα που τα ξορκίζουμε
σαν τεράστιο κουκούλι του μέλλοντος
εσύ κι εγώ λείπουμε
μονίμως
είναι που οι παθήσεις των «φίλων» μας
δεν χωράνε τόσο εξωγήινο

είναι και που τα ψίχουλα της συναγωγής
περί άλλων πτηνών τυρβάζουν
μα είναι και που τελειώσαμε ό,τι είχαμε να πούμε.




ανέκδοτο





24.9.12


τί γρήγορα που φεύγει το κάποτε
σαν νυφίτσα που ποτέ δε νοιάζεται για το πότε
ένα μικρό διάλειμμα επιθυμίας με φράσεις που βάλανε τα κλάμματα στο στενό σκαλοπάτι ανάμεσα στα βλέμματα τόσων σταματημένων ρολογιών.

τί γρήγορα που τρέχει το κάποτε
σαν να μην υπήρξες ποτέ.

ανέκδοτο

20.9.12


γιατί είσαι εσύ
και δεν ξεμπερδεύω με το εσύ
λίγο εγώ έμεινε
σαν λυγμός στο εσύ
σαν φλόγα συντριβής
ανασύνταξης
στη γωνιά του χαλιού που δεν χειμώνιασε για να στρώσω
στο φίλτρο του καφέ που ακόμη δεν ήπια
σαν το φουσκωμένο αχλάδι μιας εικονογράφησης που δεν είδες
κι όλα μαστιγώνονται στο σήμερα
ξερνάνε αίμα για το αύριο
μιας χυδαιότητας πολύχρωμης στο τίποτε
γιατί τα χυδαία έχουν χρώμα ζοφερό
κι εμείς περιμένουμε τα πορνό πούναι αθώα
σαν την βαρκούλα του καλοκαιριού
να χοροπηδάει στο κύμα
να τρώει την αλμύρα με το κουτάλι
γιατί αυτός ήταν πάντα ο πόθος της
μια ξεχειλισμένη αλμύρα μέσα της.

ανέκδοτο



δεν κλαίει πια, μού είπε
δεν έχει δάκρυα
για την ιδεολογία τού πιο αγαπημένου γυιού
τα ξόδεψε για τη δική της
έφοδοι, αστυνομικά τμήματα, δικηγόροι
κάτι χρόνια τώρα
για ένα παιδί απόλυτα σαφές με τα λόγια μας
και η χύτρα έβραζε.

ανέκδοτο


15.9.12


ποτέ δεν έγραψα για σένα
κάτι ξώφαλτσα από δω κι από κει
κάτι υπονοούμενα για να μην πλακώσουν οι φροϋδικοί και  τα κάνουν μαντάρα
ναι μπαμπά, τους φοβήθηκα.
ήσουν όπως ήσουν αλλά εγώ έπαιζα με την εικόνα σου 
και με το λίγο αύριο που έδινες
όταν συνειδητοποίησα σε τί έργο πρωταγωνιστώ ήταν αργά 
είχες φύγει και δεν μπόρεσα να σου δηλώσω πόσο πρωταγωνιστής ήσουν.
ψέμματα πάλι 
καθόλου πρωταγωνιστής
ήμουν τόσο εγωκεντρική 
πάντα εγώ πρωταγωνιστούσα
νόμιζα δηλαδή. 
αν και είχαμε ταυτοποιηθεί στο τότε με το διηνεκές του αύριο.

πάντως, σε ταινία παίζαμε κι ο σκηνοθέτης ακόμη να φανεί.

ανέκδοτο
τίποτε δεν κουνιέται στη θάλασσα
ο ντροπαλός αέρας μιλάει δειλά
οι ακόμη πιο φοβισμένοι άνθρωποι μουγγοί
ήταν θέμα χρόνου να βουλιάξει η παραλία
μόνο φωνές ζητιάνων αντέχουν ακόμη
ώσπου ν’ ανέβουν το πλατύσκαλο του "δώσε"
και να ξεψυχήσουν στην άρνηση του "δεν έχω"


ανέκδοτο


13.9.12

στην πλατεία


μια γουλιά
και δεύτερη ήπια
το περισσότερο που θυμάμαι
είναι το βλέμμα σου να καρφώνεται άτακτα
σ’ ό,τι θηλυκό περνούσε
περιεργαζόταν την κίνησή του
μ’ ένα φακό άμετρης ανίχνευσης
είμαι σίγουρη πως οι περαστικές το αισθανόταν
καρφί στα άδυτα του κορμιού τους
μα το σημαντικό ήταν που το αισθανόμουν εγώ
καρφί στην καρδιά μου.

ανέκδοτο

ανάπηροι έρωτες

παραπατάει μια λέξη και χάνουν όλες το ρυθμό τους
μερικές δεν αναπνέουν καν
οι περισσότερες βαρυστομάχιασαν
και μόνο κάποιες λίγες κρύβονται από ντροπή
είναι αυτές που περισσότερο φωνάξαμε.


ανέκδοτο

12.9.12

σημεία των καιρών


δεν είχα ξανακούσει τα ονόματά τους
ήταν όμως εύηχα
δεν θα με πιάνανε κορόιδο, σκέφτηκα
τ’ αποστήθισα
τα επανέλαβα
κι εν τέλει τοποθετήθηκα
επί του ευήχου και μόνον.

ανέκδοτο

10.9.12

do you love me?

τις μικρές νύχτες του καλοκαιριού
μας ταλάνιζε το αιχμηρό της ζέστης
ένας σκύλος αλήτευε στ’ αυτιά μας
αδέσποτος
ώσπου τον σπιτώσαμε και ήρθε ο χειμώνας.


ανέκδοτο


μετά νευριάζεις. αν δεν είσαι ανόητη


σταύρωσε τα πόδια
αλλόκοτα
γελούσε ακατάπαυστα
αλλόκοτα
φόρεσε απαγορευτικές δικλείδες
αλλόκοτες
χωρίς πρόθεση να ξεγελάσει
ίσως μόνο
τον εαυτό της.

ήταν αλλόκοτη, παραδέχθηκε
σαν τότε που είχε ερωτευθεί.

ανέκδοτο

5.9.12


έγραψα ένα ποίημα
φοβάμαι να το διαβάσω
θα μείνει στ’ αζήτητα, είπε
αυτά είναι της καρδιάς
δεν αντέχουν δημοσίευση, είπα
εξαρτάται απ’ το έντυπο, είπε.

ανέκδοτο