26.4.12

κρύπτες για πρίγκηπες


ένα μπουκέτο νύχτες η άνοιξη
τις μοιράζει στους φωτεινούς σηματοδότες της πόλης
στις κλειστές αγκαλιές των άστεγων
στον υπόνομο του δρόμου απέναντι
στο καβαλέτο και στις λέξεις της τέχνης
στην σκορπισμένη άμμο στο πλατύσκαλο
στις κρύπτες των κυνηγημένων
στα ξεθωριασμένα λόγια των ειδικών
στους κουκουλωμένους αέρηδες
στα νεκροταφεία των ζωντανών
και πάντα ξεχνάει τους ερωτευμένους 
στα καταφύγια να δραπετεύουν.


ανέκδοτο

24.4.12

ραντεβού με τον οιδίποδα

εδώ το κλειδάκι
εδώ και τα γυαλιά
να μην ξεχάσω το πορτοφόλι
εσένα έτσι κι αλλιώς σε κουβαλάω πάντα
σαν φάντασμα γλιστράς και κολλάς πάνω μου
δεν αλλάζω κινήσεις μη τυχόν και χάσεις τον δρόμο
ακίνητη πριν ανοίξω την πόρτα και φύγω
μόνον αναπνέω καρδιά μου
τόσο όσο να μην τρομάξεις
ήδη έχεις μπερδευτεί με τα καρφιά στον τοίχο
είναι και οι χάρτες θολοί
σαν μια ψευδαίσθηση που δεν πρόλαβε ν’ απαλλαγεί απ’ την φλυαρία
εδώ είναι το κλειδάκι τα γυαλιά το πορτοφόλι
να μην ξεχάσω να κλειδώσω
ακόμη κι απ’ τις κλειδαριές ξεγλυστρούν οι σκέψεις.

ανέκδοτο

23.4.12

κραυγή από ωμέγα

η σιωπή είναι χρυσός
ζει μέσα στα μαχαιροπήρουνα αγκαλιά με το τυρμπουσόν
όταν το πείθει ανοίγει μια οπή 
και μεταμορφώνεται σε σι-ωπή/
η σι-ωπή τώρα έχει και –ωπή
δεν χωράς γιατί κρατάς το πι/
η σι-ωπή δεν υποκλίνεται στο όμικρον
την πνίγει το ωμέγα/

άπνοια απο-σιωπη-τικών/



ανέκδοτο

19.4.12

το αδιάβροχο

κι όλοι πάτησαν την βροχή
γυμνοί
ξυπόλητοι
κι όλοι διψασμένοι
και μόνο εσύ δεν βράχηκες


κι ύστερα γίναμε αδιάκριτοι, σαν έρωτας.


ανέκδοτο

18.4.12

παρουσίες


όλη μου την ζωή
την κούκλα από την ιταλία
τον μικρό μου φίλο που πάντα με προστάτευε
τώρα είναι απέναντι
σκιά-πολιτευτής
το σπασμένο τζάμι πούχωσα το κεφάλι μου για να με αγαπήσουν
το ξάφνιασμα του αστυνομικού όταν χάθηκα κι έδωσα πλήρη στοιχεία της μικρότητάς μου
τις πληγές στα γόνατα όταν μάθαινα ποδήλατο και μάσαγα τσιχλόφουσκα
την μνήμη του χιονιού στη μύτη μου
τα λουστρινένια παπούτσια και το εκλέρ του φλόκα
το κοκκινιστό της Κυριακής και τον κινηματογράφο
το κλάμα να πηγαίνω εκκλησία και το όχι του πατέρα μου
τις εκδρομές και τα γέλια
τα φιλιά και τους αναστεναγμούς ντυμένα στα κόκκινα
όλη μου την ζωή
το πρόσωπό μου απόν/

ανέκδοτο

εντός, εκτός κι επί τ' αυτά


βόλτα στην παραλία
αμύγδαλα βιολογικά δίπλα σε μετανάστες
μαύρα σπόρια αυτοί
μούτρα κατεβασμένα
σκυθρωποί κι αυτοί
διπλανά παγκάκια
διπλανές απορίες
για ένα ενιαίο αύριο
που κάποτε φάνταζε διαφορετικό
βόλτα στην παραλία την ισοπεδωμένη
από ενιαίο δήμαρχο κι αυτή
που κάποτε φάνταζε διαφορετικός.

ανέκδοτο

17.4.12

ξημέρωμα και δεν έρχεται


τασάκι, τσιγάρα, στάχτες,
κεριά από κείνα με τα αιθέρια έλαια
ζέστη από κείνη του φωταέριου
και σκοτάδι
δεν ξημερώνει σήμερα
και σκέψεις
πετάνε μέχρι το ταβάνι
χτυπιούνται στο πάτωμα
πάταγος
άρρυθμος
και καληνύχτες από δω κι από κει
σκόρπιες
χωρίς νόημα
δεν ξημερώνει
και μάλλλον δεν θα ξημερώσει.

ανέκδοτο

16.4.12

το ξερίζωμα του ευκάλυπτου

και τώρα ευκάλυπτε..για πες
ήρθε το τέλος
κανείς δεν θα θα στήσει δικαστήριο γιατί δεν διώχνεις τα κουνούπια
κάποιος θα υγραίνει τις ορμές σου
κάποιος θ’ αφαιρεί βάρος
κάποιος θα σου χαϊδεύει την πλάτη
κανένας δεν θα σε κατηγορεί
θα χάσεις τον ρόλο σου.



ανέκδοτο

14.4.12


Όταν πέφτει ένα αστέρι χαίρονται οι άνθρωποι;
κι αν είναι άνθρωπος-αστέρι;


κι ύστερα ρώτησε.



Γιατί είναι κακοί οι άνθρωποι; 

Γιατί τους είναι δύσκολο το λάμδα, είπα.

ανέκδοτο

10.4.12

προσεγγίζοντας ετυμολογικά


Δεν είναι ζευγάρι* εδώ και πολλά χρόνια
χάθηκαν 
ξαναβρέθηκαν
όπως χάνονται οι άνθρωποι όταν τελειώνει η σάρκα
και ξεμένει εκείνο το βαθύ και πολύκοπο.

τους είδα να μιλάνε για τυπικά και μικρά
δίπλα 
πίσω απ’ τους θάμνους 
οι εραστές και οι ερωμένες να παίζουν κρυφτό κατά καιρούς

εν δυνάμει οι δικοί τους άνθρωποι. 

 *ζευγάρι ουδέτερο

  1. συνδυασμός δύο στοιχείων που αποτελούν ένα σύνολο
  2. δύο άνθρωποι που ενώνονται με τα δεσμά του γάμου ή συνδέονται ερωτικά
  3. δύο ζώα που οργώνουν μαζί ή σέρνουν μια άμαξα
       
       ανέκδοτο

8.4.12

μαγδαληνή και να γουστάρεις


γαλήνη επιτάσσει το έθιμο
γαλήνη και οδυρμός για τον χαμό του
για μια βδομάδα λέει,
κι όμως είναι πολύ για την αγιάτρευτη ανημπόρια μας
σαν ένα δίχτυ
που θέλει να μας προφυλάξει απ’ την καθημερινότητα
και τελικά κομματιάζεται από καρχαρίες
σαν μια θάλασσα που μας υπόσχεται γαλήνη
άσσος στο μανίκι της το μπουρίνι
τζογαδόρισα, δαιμόνια κι αμαρτωλή
σαν την μαγδαληνή, λέει
κι εγώ ιούδας στο κατάστρωμα μαζεύω αστακούς για την νηστεία τους
ίσως σωθώ απ’ την αλλεργία μου.

ανέκδοτο

6.4.12

γύμνια να την καταπιείς

γλυκέ μου, μεταφυτεύτηκα
ναι, όχι ένεκα διακονίας, όχι
σαν πλεύση ήταν
μάζεψα το φολκλόρ του κόσμου
ξεσκόνισα τον αμέθυστο
ζύμωσα εφτάζυμο για σένα
έκανα μάγια στην ομίχλη
πίστεψα στον θάνατο
και στόπα
ο θάνατος κι ο έρωτας μαζί βαδίζουν
γέλασες κρεμεζιά
μέσα στις κάμαρες
ανάμεσα στις κουρτίνες
κυμάτισες νερά
κατάπιες αποσπερίτη
κι εγώ γέλαγα
ήξερα από παιδί την πλεύση της αυγής
ήξερα από παιδί να διπλώνω την πετσέτα του σούρουπου
να βάφω μαύρα τα τζάμια
ν’ αγνοώ τις εκκλησιές
ν’ ακούω τα παράξενα
να θαυμάζω τα όμορφα
να τα λιμπίζομαι
τ’ αυτοκρατορικά
κι εσύ είσαι πρίγκηπας, γλυκέ μου
και δαρβίνος συγχρόνως
καθρεφτίζεσαι στην θεωρία σου
κι εγώ στο γυμνό σου πόδι
να μην φτάνει η θεωρία της λιμνούλας σου
το παρελθόν μας.


ανέκδοτο

1.4.12

βλέμμα

όταν το μαζί λέγεται
σπανίως εκφωνείται
ψιθυρίζεται
γίνεται βλέμμα

καθένας έχει άλλον τρόπο να το αφηγείται
ενίοτε και με μαχαίρια

ανέκδοτο

σουπιές στιφάδο


βλέπω δυνατότητα έκπληξης
και άχτι, μπόλικο άχτι
είπε η χαρτορίχτρα
συνέχιζα να καθαρίζω σουπιές και πέταξα το μελάνι στην τράπουλα
βλέπω δεδικαιωμένη φαντασία, συνέχισε
αν είχα ακόμη ένα κιλό σουπιές
θάβλεπε και μηχανισμούς αυτοπροστασίας.
όσο ετοιμαζόμουν ένας σκίουρος ακόνιζε το μαχαίρι
θα το καρφώσω στο λαιμό
για ν’ απομυθοποιήσω το θρίλερ
τον μύθο του εγκλήματος τον χρειάζομαι.

ανέκδοτο

παιχνίδια στο μουσείο


Μοιράζει τη ζωή του σε περσεφόνες και αφροδίτες,
σαν άδωνις ζητάει τη  λύτρωση στον πάνω και στον κάτω κόσμο,
λατρεύει το παιχνίδι της γήινης αφροδίτης
λατρεύει το χάος του θανάτου της περσεφόνης
και τον δικό του θάνατο προετοιμάζει εν αγνοία του.
Ένας κάπρος θα δώσει τη λύση,
δεν θάχει χώρο να δρασκελίσει το παρόν
ανάμεσα σε τόσες περσεφόνες και αφροδίτες....
είπε το μαντείο των δελφών.

ανέκδοτο